Ήταν 14 Μαρτίου 2020 ημέρα Σάββατο, η κυβέρνηση είχε αρχίσει δειλά δειλά να θέτει τα πρώτα μέτρα καταπολέμησης και προφύλαξης των πολιτών από τον κορονοϊό. Βγήκα να κάνω την καθιερωμένη γυμναστική μου, πήρα το ποδήλατο μου και ξεκίνησα για το γήπεδο. Καθώς οδηγούσα σκέφτηκα να περάσω να χαιρετήσω τον πατέρα μ που είχε φύγει νωρίς για το γραφείο, είχα σχεδόν φτάσει όταν συνέβη το μοιραίο. Ένα αυτοκίνητο με παρέσυρε και αντί για να βλέπω τον προπονητή μου κατέληξα να γνωρίσω τους γιατρούς κάθε ειδικότητας του νοσοκομείου. Ως εκ θαύματος σώθηκα έχοντας ραγίσει ελαφρά κάποια οστά του θώρακα και έχοντας βγάλει την επιγονατίδα μου, εννοείται οι μώλωπες , οι γρατσουνιές και φυσικά οι συνεχείς πόνοι με έκαναν να μεγαλοποιήσω την κατάσταση στο μυαλό μου. Πίστευα πως δεν θα βγω ποτέ από το νοσοκομείο και ότι δεν θα δω για πολύ καιρό τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Με απομόνωσαν ώστε να μην κολλήσω κορονοιό, δεν με άφηναν να ακουμπήσω το κινητό μου, με τους γονείς μου μιλούσα μια φορά την ημέρα από το τηλέφωνο του νοσοκομείου και όλα αυτά για 3 μέρες, μέχρι να σιγουρευτούν πως δεν έχω κάποιο οίδημα στο κρανίο. Τα είχα βάψει μαύρα! Όταν πια με άφησαν να πάρω το κινητό μου πήρα κατευθείαν τηλέφωνο την γιαγιά μου, η οποία είχε τρελαθεί από την αγωνία της που δεν με άκουγε. Μου έδωσε πολύ θάρρος και μου εξήγησε πόσο χαρούμενη πρέπει να νοιώθω που είμαι ζωντανή. Οι μέρες πέρασαν και στις 24 του μηνός πήρα εξιτήριο, ο πατέρας μου με περίμενε έξω από το νοσοκομείο με ένα κατακόκκινο, πανέμορφο τριαντάφυλλο. Μ’ έβγαλαν με καροτσάκι, ο μπαμπάς λύγισε! Δεν μίλησε κανείς μέχρι που φτάσαμε σπίτι. Εκεί με περίμεναν όλοι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι, νομίζω δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψω τα συναισθήματα που με περιέβαλλαν εκείνη τη στιγμή. Έμαθα ότι ήμαστε σε καραντίνα και πραγματικά ήταν σαν να μην το άκουσα. Συνέχισα την ζωή μου από κει που την είχα αφήσει, με κάποιους περιορισμούς εννοείται, δεν σταμάτησα στιγμή να χαμογελάω. Κάθε ώρα της ημέρας ξεκίνησα να την εκμεταλλεύομαι και να την ζω στο 100% της και προσπαθώ όσο μπορώ βέβαια να βοηθήσω τους γύρο μου να καταλάβουν πως στην ζωή δεν χωράει γκρίνια, μιζέρια και στενοχώρια.
Φοιτήτρια
Τμήμα Επικοινωνίας και Ψηφιακών Μέσων
0 σχόλια