Η συνειδητοποίηση της αλήθειας μου

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δεν με χαρακτηρίζει η κοινωνικότητα. Ως ευχαρίστηση μου ήταν το να μείνω στο σπίτι, να αφιερώνω χρόνο στην οικογένεια μου, να διαβάζω και να γίνομαι όλο και καλύτερη. Να μη περάσω τις δυσκολίες που πέρασαν οι γονείς μου ως αγρότες. Στόχος μου ήταν να κάνω την οικογένειά μου υπερήφανη. 

Ωστόσο, ο φιλικός μου περίγυρος ενοχλούνταν από την επιθυμία μου να μείνω στο σπίτι καθώς οι επαφές μας ήταν περιορισμένες, ενώ η επικοινωνία καθημερινή μέσω των γνωστών μέσων Facebook και Instagram. Εκείνο, όμως, δεν ήταν κάτι που με απασχολούσε. Αγαπούσα πολύ τους φίλους μου και γνώριζαν ότι θα ήμουν πάντα κοντά τους, για οποιονδήποτε λόγο. 

Δεν περίμενα ποτέ να συμβεί κάτι το οποίο θα άλλαζε την ζωή μου, τις ανάγκες μου και τα θέλω μου που είχα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Στη χώρα μας κατέφθασε ένας θανατηφόρος ιός, ο οποίος ανάγκασε όλη τη χώρα μας να εγκλωβιστεί στα σπίτια περιορίζοντας κάθε άσκοπη μετακίνηση αλλά και επαφή. Προσωπικά στην αρχή δεν αγχώθηκα καθόλου. Ήταν σαν μια ευκαιρία να αποφύγω τις ανόητες δικαιολογίες που σκαρφιζόμουν για να μη βγω έξω. Ωστόσο, οι άνθρωποι είμαστε περίεργα όντα και όταν μας επιβάλουν κάτι εμείς έχουμε την τάση να αντιδράμε ενάντια σε αυτό. Με τον τρόπο αυτό, ένιωσα την ανάγκη να βγω έξω με αγαπημένα πρόσωπα, να περάσω μαζί τους ποιοτικό χρόνο, να καλύψω το κενό που δημιουργούσα τόσο καιρό. Ήταν αδύνατο να συμβεί. Τα περιοριστικά μέτρα δεν μας επέτρεπαν να κάνουμε κάτι τέτοιο. 

Δεν το έβαλα κάτω, το πείσμα που είχα τόσα χρόνια εξακολουθούσα να το διατηρώ. Βγήκαμε έξω παράνομα και κάναμε πράγματα που μας έκαναν να νιώθουμε σαν παιδιά δημοτικού. Διασχίζαμε την πόλη με τα ποδήλατα, παίζαμε τένις σε ξωκλήσια και γενικά συνδυάζαμε την άθληση με την διασκέδαση. Η κάθε μας έξοδος μου θύμιζε τα παιδικά μου χρόνια, αυτά που είχα αφήσει σε μια γωνία του μυαλού μου. Μέσα σε λίγες στιγμές ένιωσα ότι δεν εκτίμησα εκείνες τις μέρες που θεωρούσα δεδομένες. 

Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Η ζωή μας μπορεί να αλλάξει από τη μία στιγμή στην άλλη. Αυτό που θεωρούσαμε ευχαρίστηση στην αρχή, να εξελιχθεί σε μια ανυπόφορη κατάσταση, όπου δεν υπάρχει διαφυγή. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως, έπειτα από τον Κορονοϊό, δεν θα αφήσω καμία μέρα να πάει χαμένη, κλεισμένη μέσα στους τέσσερις τοίχους.

Φοιτήτρια
Τμήμα Επικοινωνίας και Ψηφιακών Μέσων