Hart island/Dolls seeking for friends-coronavirus time

Hart island

-Γεια!

-Γεια.

-Είμαι ο Τζον. Τζον Πάπας.

-Οκ

-Δεν έχεις όρεξη για κουβέντα;

-Δεν ξέρω.

-Πόσο χρονών είσαι;

-Έχει σημασία ο χρόνος τώρα;

-Σωστά. Ίσως όχι, εδώ που είμαστε.

– Πού είμαστε, έχεις καταλάβει;

-Θα ήθελα πολύ να ήξερα. Αλλιώς το φανταζόμουνα. Ξέρεις, η ζωή μας εκπλήσσει.

-Θυμάμαι  πως σε άλλους που είχα δει ήταν διαφορετικά.

-Ξέχασε τι ήξερες! Καινούρια δεδομένα. Αλήθεια, για πόσο καιρό ακόμη θα έχουμε τη μνήμη; Θες να μου πεις την καταγωγή σου;

-Δεν μετράει  η καταγωγή  μας τώρα. Ούτε η ηλικία μας.

-Αν έβλεπα το πρόσωπο σου, θα μπορούσα να καταλάβω. Ζω χρόνια στη Νέα Υόρκη.

-Ζούσες.

-Σωστά, έχεις δίκιο ζούσα. Και τώρα ζω, το αισθάνομαι, είμαι σίγουρος!

-Μόνο που τώρα δεν μπορεί να μας καταλάβει κανείς.

-Κάτι θα καταλάβουν οι δικοί μου. Αργούν τα νέα, αλλά φτάνουν. Θα φτάσουν, θα δεις.

-Πόσες μέρες ήσουν στο ψυγείο; Εγώ σίγουρα είκοσι.

-Ίσως και παραπάνω. Ναι, παραπάνω. Θυμάμαι.

-Έκανε κρύο εκεί μέσα και  ήταν στενάχωρα.

-Γιατί, στη ζωή  είναι καλύτερα; Κάθε μέρα έπλυνα τόνους πιάτα και άλλαζα σπίτια συχνά, κρυβόμουν. Πίστευα πως κάποτε….

-Πίστευες;

-Ένας δικηγόρος μου είχε υποσχεθεί την Πράσινη κάρτα.

-Χμ, πέρασα κι εγώ από αυτά.

-Αν ήξερα πως θα πέθαινα έτσι, θα ξόδευα τα λεφτά μου σε μπύρες και γυναίκες, θα χόρευα Σάλσα ως το πρωί.

-Σαν πολύ ώρα δεν κράτησε η μεταφορά μας στον τάφο;

-Και σαν πολλοί δεν μαζευτήκαμε;

-Φέρνουν συνέχεια. Το έναν πάνω στον άλλον.

-Μια φυλακή νεκρών, μόνο που δεν υπάρχουν τοίχοι!

– Περίμενα τους τάφους διαφορετικά. Έχεις καταλάβει πόσο μεγάλος είναι ο δικός μας;

-Δεν νομίζω. Σίγουρα δεν είναι σαν του άλλους. Έχει πλάκα, όπως στο λεωφορείο σε ώρα αιχμής.

-Στην πατρίδα μου είναι άνοιξη τώρα, τα πάντα ανθισμένα. Σκεφτόμουν διαφορετικά το τέλος μου.

-Το μόνο που ήθελα  είναι δύο χέρια να άγγιζαν το φέρετρο μου.

Ankyr

Lonely dolls seeking for friends during corona virus time . They were surprised , trying to talk to me, to learn what’s going on, why the people avoid them. They were sad … I had to walk and to keep distance from them for safety reasons.

Κυριακίδης Ανέστης
Μεταπτυχιακός φοιτητής Δημιουργικής Γραφής Συγγραφής