Ώρα 7:56 π.μ.

Το συγκεκριμένο κείμενο είναι ένα από τα αγαπημένα μου «παιδιά» του συγγραφικού μου έργου. Διανύουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, μα δε τις παρομοιάζω με δύσκολες. Θέλω το διήγημα που σας παραδίδω, να αποπνέει αέρα αισιοδοξίας και αλλαγής προς το καλύτερο. Η καραντίνα, πέρα από γενική αδράνεια που ίσως να επέφερε σε ορισμένους τομείς της ζωής μας, ήταν μια ευκαιρία για αναστοχασμό , ενδοσκόπηση και αυτοκριτική. Το παρόν διήγημα , αναφέρεται σε μία απλή γυναίκα, μια γυναίκα που θα μπορούσε να αντανακλάται στο χαρακτήρα καθενός από εμάς. Βιώνει με τον δικό της τρόπο τον… κορωνοϊό και έχει σίγουρα να μας διδάξει πολλά…

Ώρα 7:56 π.μ.

«Έχω μια φωτογραφία στο μυαλό μου.

Σαν καμβά ζωγραφικής.

Έχω κι έναν  πίνακα καμωμένο από τη φύση, σαν καθρέπτη της σιωπής μου.

Έχω και ένα τσιγάρο, έναν καφέ, παιδιά της θλίψης.

Κάπου εκεί ένα παράθυρο, σαν κραυγή της φυλακής μου.

Κι  έχω κι έναν εαυτό… Βουτηγμένο στη λογική»

  Πέταξα  το ποίημά μου στο καλάθι των αχρήστων και σηκώθηκα απ’ την καρέκλα για να κοιτάξω λιγάκι τον ήλιο που μου έκλεινε το μάτι έξω από το τζάμι. Ήταν μια όμορφη και ήσυχη μέρα η χθεσινή. Τίποτα δε σάλευε έξω, σαν ο χρόνος να αποτελούσε πλασματική έννοια με ημερομηνία λήξεως. Ήμουν ερωτευμένη με τα ρολόγια. Κάποιοι άνθρωποι εκνευρίζονται και δεν αντέχουν το «ενοχλητικό», κατά τα λεγόμενά τους, τικ τακ των δεικτών.  Εγώ όμως, σαν τελειομανής ορθολογίστρια τα λάτρευα. Πώς γίνεται μία τελειομανής ορθολογίστρια να είναι συγγραφέας; Κι όμως, έγινε! Πριν γνωρίσω την πρώτη αγάπη της ζωής μου, η συγγραφή φώλιασε μέσα στην καρδιά μου και κέρδισε την εμπιστοσύνη της ψυχής μου. Η συγγραφή για μένα ήταν μια υπόθεση εγωιστική. Ήταν… η δική μου εξιλέωση.  Το καλό με το να είσαι μια συγγραφέας, είναι πως αναπτύσσεις μια βαθιά ενσυναίσθηση, για το κάθε τι που αποτελεί αυτό που ονομάζουμε ζωή. Την πονάς, τη ζεις, την ερμηνεύεις. Τα πάντα έχουν σημασία, είναι οιωνοί της ψυχοσύνθεσής σου. Είναι όμορφο να γράφεις και να αισθάνεσαι την πνοή των λέξεων, σαν παιδιά που σ’ αγκαλιάζουν και σε ευχαριστούν που τους δίνεις μορφή, σε έναν κόσμο ουτοπίας.

  Κάθισα στο μπαλκόνι της μικρής μας πολυκατοικίας. Όλη η Θεσσαλονίκη εκτείνονταν εμπρός μου.  Έβλεπα τα σπουργίτια να στήνουν χορό στα καλώδια της ΔΕΗ. Απρίλης… Μακάρι να ‘ναι άνοιξη με λουλουδένια στέφανα αναίμακτων επιλογών. Ο κόσμος είναι λαβωμένος, από μια κρίση αξιών,  ιών, ίσως καταστροφών; Δε ξέρω τι να βάλω πρώτο. Δέκατη μέρα καραντίνας… Να μια λέξη που δε θα γεννούσα ποτέ σε ένα κείμενό μου. Μα για όλα λένε ότι υπάρχει πρώτη φορά. Βλέπω την κ. Μαρία στο μπαλκόνι, να κάνει βόλτα και να μιλάει στην κόρη της στην Αθήνα: «Καλά είμαι κορίτσι μου, μια κρίση είναι, υπομονή, τι να κάνουμε;». Ο Νίκος είναι με το λάπτοπ, εργασιομανής σαν εμένα, μιλάει με μειλ στους φοιτητές του γεμάτος άγχος. Η Χριστίνα στέλνει φιλιά στον Κώστα στα κρυφά, τώρα που κοιμούνται οι γονείς. Τα κάγκελα των παραθύρων πλέον είναι η δική μας φυλακή.

   Κάθε σπίτι μια ιστορία. Θυμάμαι παλιά, όταν η κόρη μου πήγαινε στα νήπια, την άφηνα να παίζει με τις ώρες στη γειτονιά. Κι ας έτρεμε το φυλλοκάρδι μου. Το μικρό μου… Να παίζει στους δρόμους…  Μα τα παιδιά πρέπει να βγάζουν φτερά και να πετάνε, να πετάνε στο άπειρο για να φτάσουν ψηλά αντίκρυ σε έναν ήλιο ελπίδας. Μου λείπει η κόρη μου πολύ, ο άντρας μου ευτυχώς, είναι ένας υπέροχος άνθρωπος και ο καλύτερος πατέρας. Μου λείπει η αγκαλιά. Δυο χέρια γύρω από τους ώμους σου σαν ασπίδα προστασίας στην ασχήμια αυτού του κόσμου. Μα αν ήταν τόσο άσχημος, όσο λέω, δε θα είχα γνωρίσει ποτέ μια τέτοια αγκαλιά. Πίνω μια γουλιά απ’ τον καφέ μου και βγάζω για λίγο τη νοσοκομειακή μάσκα. Ποτέ μου δεν ένιωσα πιο ευγνώμων για την ανατομία του ανθρώπινου σώματος, απ’ τη στιγμή εκείνη που ο δροσερός αέρας εισέβαλε μέσα στα πνευμόνια μου από τη μύτη μου.

  Μία μουσική απ’ το απέναντι διαμέρισμα κουδουνίζει στα αυτιά μου και εγώ, σαν την κουτσομπόλα, γυρνάω να δω από πιο μπαλκόνι ακούγεται. Γελάω με τον εαυτό μου. Δάσκαλε που δίδασκες, σκέφτομαι αλλά παρ’ όλα αυτά δε μπορούσα ακόμα να καταλάβω από πού έρχονταν εκείνο το ωραίο μελωδικό μπλουζ. Με πήγε πίσω στα χρόνια  που γνώρισα τον Στέφανο. Ήταν μια νύχτα χωρίς καθόλου αστέρια, μα δε χρειάστηκαν εκείνα να στολίζουν τον ουρανό, αφού αυτός έλαμπε όσο δέκα χιλιάδες αποκούμπια του μαζί. Μου χαμογέλασε και είπε: «Χορεύουμε;». Άααλλες εποχές… Κοιτάω το χέρι μου και βλέπω το κοκαλάκι της Βάλιας. «Να το φοράς να με σκέφτεσαι μανούλα» μου είχε πει πριν φύγουν. 

  Ξαπλώνω στο δάπεδο αγναντεύοντας τον πρωινό ουρανό.  Ώρα 7:56 π.μ., το αγαπημένο μου ρολόι δε χάνει την ευκαιρία να μου θυμίζει πως ο χρόνος τρέχει. Εμείς μένουμε στάσιμοι στην κρισιμότητα των καιρών που διανύουμε. Όταν βρέθηκα θετική στον κορωνοϊό, έπεσε μια νεκρική σιγή στο σπίτι. Ενώ είμαι πολύ ψύχραιμη σαν άνθρωπος, για μια στιγμή είδα να περνάνε από μπροστά μου όλα τα άσχημα σενάρια. Νοσοκομεία, κρεβάτια εντατικής… Η ψυχραιμία μου επέστρεψε, όταν αποφάσισα να μην ξανανοίξω την τηλεόραση και να ακολουθήσω όλες τις λογικές οδηγίες και φυσικά όταν η οικογένειά μου δεν κόλλησε. Το χειρότερο ήταν, πως όταν ο άντρας μου πήγε με τη μικρή στο εξοχικό μας, δε μπόρεσα καν να τους αποχαιρετήσω από κοντά. Απομόνωση αυτοί; Απομόνωση κι εγώ. Οι κάμερες έγιναν οι «κουμπάρες» του γάμου μας. Σκάιπ, τηλεδιασκέψεις, κινητά, μέσεντζερ, ίνσταγκραμ… Το κεφάλι μου πονάει και δεν είναι από τον πυρετό. Έχω πάντα μια μανία να γίνονται όλα με τον τρόπο που ορίζω.

   Ο Στέφανος κοιμόταν, γι’ αυτό δεν απάντησε στην πρωινή μου κλήση. Ήταν 8:01 π.μ. και ήθελα τα πάντα να κυλήσουν σύμφωνα με το πρόγραμμα. Όσο πρόγραμμα μπορεί να έχει κάποιος δηλαδή σε μια καραντίνα.  Ο Στέφανος, ήταν ένας ζωγράφος που φρόντιζε ο καμβάς του μυαλού μου να μη στοιχειώνεται από τάσεις ιμπεριαλισμού και παράνοιας. Με ηρεμούσε και μου έδινε δύναμη να αφήνομαι και να ξαναγεννιέμαι ελεύθερη. Είναι πράξη θαρραλέα να έχεις συναισθήματα σε έναν κόσμο που είναι αλλεργικός στην ανθρώπινη επαφή. Δε το αντέχουν πολλοί. Και όσοι αντέχουν, παλεύουν μια ζωή στη θάλασσα που λέγεται αγάπη. Μα ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα δε φαίνεται;

  Ο κ. Βασίλης έβγαλε τον Άκη βόλτα.

«Είσαι καλύτερα  Ζωή;» με ρωτάει από κάτω.

«Ναι, μετά από πέντε μέρες έχω πιο ήπια συμπτώματα. Ευτυχώς όλα υπό έλεγχο! Βόλτα εσείς;»

«Ε, ναι τι να κάνουμε. Να ανασάνουμε λίγο».

«Καλά κάνατε. Χαιρετισμούς στην κ. Δέσποινα!»

Άνοιξα ξανά το τετραδιάκι μου.

«Το σπίτι των ονείρων μου, είναι ένα σπίτι από φουρτουνιάσματα αγάπης.

Δεν έχει κάγκελα στα παραθύρια, κι ούτε τρέμει ιούς με κορώνες πανικού.

Δεν είναι ένα απλό σπίτι σαν όλα τα άλλα, όοχι. Είναι ένα σπίτι ζεστασιάς με μια

τηλεόραση στο αθόρυβο και με χαλασμένους υπολογιστές. Σε κάθε του τοίχο βλέπω τα

χαμόγελα όσων πέρασαν από αυτό και χαίρομαι για τις γλυκές αυτές ενθυμήσεις. Είναι

δικές μου. Και θα με ακολουθούν, σε όλη μου την μοναχική καραντίνα. Θα τις παίζω σε

επαναλαμβανόμενο τέμπο, για να πολλαπλασιάζω την αγάπη επί χίλια. Ευχαριστώ

καραντίνα μου! Δε με νικάς εσύ, μα εγώ σου θυμίζω πως το μυαλό μου λειτουργεί σαν

ένα καλοκουρδισμένο ρολόι αισθήματος.

Το μυαλό μου ήδη ταξιδεύει εκεί που τα μάτια δε μπορούν να δουν…

Το σπίτι μου έχει μόνο χαμόγελα ευχαρίστησης και αρώματα συγγνώμης…».

Ακούω τον γνώριμο ήχο του κινητού μου και βλέπω στην οθόνη τον δικό μου ήλιο ελπίδας. Ώρα 8:30 π.μ.

«Καλημέρα άρρωστη!».

  Χαμογελάω και αναλύω μαζί του τις διαδρομές των σκέψεών μου. Η Βάλια μου βγάζει κοροϊδευτικά την μικρή της  γλώσσα και μου στέλνει ένα ηλεκτρονικό φιλάκι γεμάτο από νυσταγμένα χασμουρητά. Λίγο αργότερα… Να ‘μαι πάλι στο τετράδιο να αναπολώ τα λόγια μιας αγαπημένης μου ηθοποιού: «Το θάνατο δεν νίκησε ποτέ κανείς. Το θέμα είναι να κερδίσεις τη ζωή» .

Καραντίνα μέρα 15^η,  ώρα 7:56 π.μ.   Είναι άλλη μια ηλιόλουστη μέρα με τον χρόνο παγωμένο σε γυαλί. Βάζω τη μάσκα μου και βγαίνω στο μπαλκόνι  ακόμα όχι πλήρως υγιής μα… νιώθω ήδη κερδισμένη…

Προκοπίου Ειρήνη
4^ο έτος
Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης