Τα δύο αυτά γραπτά (αποφεύγω να πω ποιήματα μιας και η ποίηση είναι κάτι πολύ σπουδαίο και το να χαρακτηρίσει κανείς κάτι ως ποίηση είναι πολύ “βαρύ” λόγω της σπουδαιότητας της ποίησης) γράφτηκαν την περίοδο της καραντίνας. Όλη αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση έδωσε τη δυνατότητα και τον χρόνο για σκέψη και περισυλλογή. Μας έδωσε την ευκαιρία να σκεφτούμε λίγο πιο μακριά από το εγώ μας… Να αντικρίσουμε με θάρρος τα κενά μας, τα λάθη και τα σωστά μας, τα όνειρα μας, τις ανησυχίες μας καθώς και το τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω μας. Όλα όσα βιώνει η ανθρωπότητα και ιδιαίτερα κάποιες περιοχές του κόσμου (πόλεμος, πείνα, ανεργία, καταστροφή ονείρων, αντιδημοκρατικές και αντιλαϊκές πολιτικές κτλ)
Ωδή Στη Ζωή.
Οι σκέψεις σου πολλές γεμάτες με στιγμές.
Δεν έχει όφελος το χθες για τη ζωή που πλέον θες.
Δεν ξέρεις η ζωή τι έχει να σου πει
Τ όνειρο είναι η αρχή μα με τη δράση αλλάζει η εποχή.
Για αυτό σου λέω άπλωσε το χέρι σου και δώσ’ μου λίγο κουράγιο να γυρνώ στις γειτονιές του κόσμου.
Εκεί που ανθίζουνε λουλούδια χωρίς πόνο
Εκεί που ακούγονται τραγούδια έξω στο δρόμο.
Εκεί που οι άνθρωποι κοιτάζονται στα μάτια και που την ευτυχία τους δεν τη μετράνε σε καράτια.
Που τα παιδιά ελεύθερα παίζουνε σε λιβάδια και έχουν ψυχές γεμάτες από χάδια.
Που ο κόσμος δεν σκοτώνεται για μια φέτα ψωμί και που τα όπλα είναι ψεύτικα φτιαγμένα από χαρτί.
Εκεί που οι κήποι όμορφοι μοιάζουν παραμυθένιοι και οι στρατιώτες δεν είναι αληθινοί μονάχα μολυβένιοι.
Εκεί που άφοβα πετάει η ελπίδα στους αιθέρες και τους ερωτευμένους δεν τους χωρίζουν σφαίρες.
Που το χαμόγελο είναι παντοτινό, δεν είναι απωθημένο
Και το δικαίωμα στη ζωή δεν είναι το ζητούμενο αλλά το δεδομένο.
Γεμάτοι Ουρανοί.
Αντίκρισε με θάρρος κάθε κενό σου ουρανό και γέμισε τον μ’ άστρα.
Μην ντραπείς για το κενό τους, όλοι έχουν τους δικούς τους κενούς ουρανούς.
Αντίκρισε τους και άλλαξε τους. Γέμισε τους με αστέρια.
Και αν κάποιες φορές πέσεις έξω στα αστέρια που επιλέγεις να κρατούν συντροφιά στους ουρανούς σου, μη λυπηθείς και μην το βάλεις κάτω.
Μη φοβηθείς, μην κλειδώσεις την ψυχή σου που κάποια από δαύτα αποδείχτηκαν θαμπά ενώ έμοιαζαν φωτεινά.
Και μην ποτίσεις μάτια μου τα μάτια σου με δάκρυα.
Μονάχα συνέχισε να στολίζεις τους ουρανούς σου με αστέρια αλλιώτικα, πιο φωτεινά, πιο όμορφα, αληθινά και άδολα.
Με εκείνα τα αστέρια που θα σε συντροφεύουν στο όνειρο
Και θα σου δείχνουν πάντοτε τον δρόμο του ταξιδιού που θα σε οδηγήσει στη δική σου Ιθάκη
Ταμανάμη Δήμητρα – Ελένη
Τελειόφοιτη
Παιδαγωγικό Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης
0 σχόλια