Το φως στο σκοτάδι μου/Ασταθή Βήματα

Το φως στο σκοτάδι μου

Παντού κυριαρχεί σκοτάδι
και όμως στην δική μου ψυχή τρεμοπαίζει λίγο φως.
Μα δεν μπορεί να ’χει απομείνει μόνο αυτό
κάπου θα υπάρχει και άλλο φως που θα γεμίσει τον τόπο χαρά,
κάπου θα κρύβεται φοβούμενο το τόσο σκοτάδι που κυριαρχεί στον κόσμο.
Γιατί όσο σκοτάδι και να έχει κάποιος μέσα του πάντα θα κρύβει ένα φως που αντανακλάει τον καλό του εαυτό,
έναν εαυτό που συχνά επιλέγει να μην προβάλλει στον έξω κόσμο παρά μόνο στο σπίτι σαν βρίσκεται μονάχος ο άνθρωπος.
Το φως τούτο που ’χω μέσα μου δεν αρκεί για να σώσει ολάκερο τον κόσμο,
τούτη η ψυχή δεν βαστάει πολύ ακόμα
βλέπεις κουράστηκε και αυτή να πολεμάει μονάχη το σκοτάδι.
Μα σαν γίνουμε πολλοί κανείς δεν μπορεί να σβήσει το φως που έχουμε μέσα μας
κανείς δεν μπορεί να επιβιώσει έχοντας μόνο σκοτάδι μέσα του
είναι αδύνατον μ’ ακούς, ψυχή μου;
Άντεξε λίγο ακόμα
άντεξε γιατί πρέπει να τους σώσουμε ακούς;
Μονάχοι δεν μπορούν,
τους ξεγέλασε βλέπεις το σκοτάδι και δεν βλέπουν το φως που κραυγάζει μέσα τους για ελευθέρωση.
Για λύτρωση επιτέλους.
Φυλακισμένο μα όχι για πολύ ακόμα μ’ ακούς;
Όχι για πολύ…
Θα πολεμήσω μέχρι τέλους για να σώσω ότι έχει απομείνει από τον καθένα.
Θα παλέψω με ακούς;
Αρκεί να περιμένεις,
αρκεί να μην τα παρατήσεις
να με περιμένεις στο τέλος του μονοπατιού
και σαν δεις ότι πλησιάζω, τρέξε κοντά μου.
Θα σου χαρίσω όσο φως έχω για να σώσω την ψυχή σου.
Θα θυσιάσω όλους μου τους ήλιους για σένα.

Ασταθή Βήματα

Ακούω τα βήματα σου,
έρχεσαι σιγά σιγά κοντά μου.
Είσαι η ποίηση που ηχεί στα αυτιά μου,
είσαι ο ήλιος σε έναν γκρίζο ουρανό που φαντάζει τρόμο.
Είσαι η σίγουρη λέξη ανάμεσα σε χιλιάδες μπερδεμένες άλλες.
Είσαι όλα τα φώτα του κόσμου,
ακόμα και στο σκοτεινότερο σοκάκι ενός δρόμου.
Εσύ και μόνο εσύ
Υπάρχεις.
Είσαι το φως που λάμπει στο βάθος ενός ξεχασμένου διαδρόμου.
Ετοιμάζεσαι να φύγεις,
και ο ήχος της ποίησης που άκουσα χάνεται.
Φεύγεις και μαζί σου παίρνεις και εκείνη,
άδικο δεν νομίζεις;
Άσε τουλάχιστον εκείνη,
να έχω και εγώ μια παρηγοριά
όταν όλοι έχουν φύγει.
Πονάω σαν σε βλέπω να φεύγεις,
μα γρήγορα ο πόνος θα γίνει λησμονιά.
Γρήγορα θα σε έχω ξεχάσει,
έτσι συλλογίστηκε.
Μα η ποίηση σκέφτηκε δεν θα την αφήσει ποτέ μόνη.
Θα της κρατάει συντροφιά σε κάθε λογής στιγμή.
Βουβή μα συνάμα πιο ηχηρή και από χιλιάδες παρουσίες στο δωμάτιο.
Γιατί η ποίηση μπορεί να ναι ένα ταξίδι,
μα σαν φτάσεις στον προορισμό της
είσαι πάλι στην αρχή.

Μερόλλι Μαρία
Τμήμα Επικοινωνίας και Ψηφιακών Μέσων
2ο Έτος