Ραντεβού στο νοσοκομείο

Πρόκειται για μικροδιήγημα, με θέμα τον γνωστό τοις πάσι ιό. Που καμιά φορά, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, δεν είναι, φίλε μου, αυτό που νομίζεις.

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Το τηλεφώνημα τον βρήκε να χαζεύει τηλεόραση, μαζί με τον πατέρα του «Η γυναίκα σου, τρέξε». Φόρεσε ό,τι έπιασε από την γκαρνταρόμπα. Ένα κίτρινο παντελόνι με σκισίματα στα γόνατα, ένα ροζ πουκάμισο κι έριξε πάνω του το καθημερινό παλτό. Δυο δυο κατέβαινε τα σκαλιά ώσπου χύθηκε στον δρόμο. Σταμάτησε στη μέση, κοιτούσε αριστερά δεξιά. Κορνάρανε τα αυτοκίνητα, σφύριζαν τα φρένα. «Δεν σε βρήκε ο κορωνοϊός, από μας θες να πας; Μ*λάκα! Θα σε πληρώνουμε και για άνθρωπο! Μ*λάκα!». Από πίσω, με βήμα βαρύ, προσπαθούσε ο πατέρας του να τον προφτάσει.

«Ιός, το άκουσα ξεκάθαρα. Της έλεγα να προσέχει, αλλά πού αυτή, στην κατάσταση μας έπρεπε να σταματήσει να δουλεύει. Και πάνω κάτω τα σουλάτσα. Αλλά πού, μια ζωή ίδια. Γυναίκες!», ούρλιαζε μέσα στα αναφιλητά του, κατακόκκινος, με τις φλέβες του πρησμένες. Τότε ο κοσμάκης σταμάτησε να κορνάρει και να βρίζει. Τα αμάξια σταματούσαν σε ένδειξη συμπόνοιας και σεβασμού, τον άφηναν να περάσει. Κι αυτόν και τον πατέρα του, που πάλευε με το γήρας του, ώστε να τον προφτάσει.

Στο μεταξύ, θυμήθηκε ότι για την έξοδο, δεν είχε πάρει ψηφιακή έγκριση. Κοιτούσε όλα τα πιθανά νούμερα, κανένα δεν του ταίριαζε για επίσκεψη στο νοσοκομείο. Εν τέλει, πληκτρολόγησε 6, όνομα επώνυμο διεύθυνση κι αποστολή. Βύθισε το κινητό στην τσέπη, δίχως να κοιτάξει την απόκριση του μεγάλου αδερφού. Η δόνηση, μάλλον, που ένιωσε στη μέση, ήταν για αυτόν η επιβεβαίωση. Από πίσω, ο πατέρας του, με ένα μολύβι κι ένα κομμάτι χαρτί, πάλευε να συντάξει μια ιδιόχειρη.

Φτάσανε στο νοσοκομείο. «Τι θέλετε;» ακούστηκε μια κουρασμένη φωνή πίσω από μία πρόχειρη εγκατάσταση. «Η γυναίκα μου», είπε, «έχει προσβληθεί από τον ιό. Πριν λίγο ειδοποιήθηκα». «Λυπάμαι, δεν μπορείτε να τη δείτε, θα την έχουνε βάλει ήδη σε καραντίνα».

Έκλεισε τα μάτια. Κοκκίνισε ακόμη περισσότερο, οι φλέβες του κόντευαν να σπάσουν. Νότισε το δέρμα του, το πρόσωπο ακόμη πιο ωχρό. Άνοιξε τα μάτια, άρχισε να τρέχει, έσπασε τα κιγκλιδώματα, ωρυόταν λες και τον κατέλαβαν άγνωστα καινά δαιμόνια. Όσοι ήταν στον διάδρομο, χαλκομανία έγιναν στους τοίχους, να αφήσουν τον σαλό να περάσει.

Σταμάτησε μονάχα, όταν απέναντι του βρέθηκε ο διευθυντής της κλινικής. Το βλέμμα του σκυμμένο, με ένα μισό χαμόγελο να διαγράφεται. «Με συγχωρείτε,κύριε, για το λάθος μας, αλλά…». Τα μάτια του γύρισαν ανάποδα. Το χρώμα του έγινε ακόμα πιο ωχρό. Σε ελεύθερη πτώση βρέθηκε στο πάτωμα. Από πάνω του ο διευθυντής, να τον χαστουκίζει. Και λίγο πιο πίσω ο πατέρας του, που μόλις πρόφτασε να μπει στο νοσοκομείο.

Άνοιξε τα μάτια. Όλοι γύρω του, πατέρας, μητέρα, αδερφός, κουνιάδος και στα λάθρα, ο σκύλος του, ένα μικροσκοπικό τσιουάουα, που έβγαζε το κεφαλάκι του, που και που, μέσα από την τσάντα που ήταν κρυμμένο. Το κεφαλάκι του και κανένα γάβγισμα, σπάζοντας που και που, το σύμφωνο συνενοχής. Όλοι γύρω του, άνθρωποι και ζωντανά, εκτός από τη γυναίκα του. Πού είναι η γυναίκα μου, τι λάθος έγινε, πείτε μου την αλήθεια, εμπρός, πείτε την, τη σκότωσε ο ιός, έτσι δεν είναι, όλοι είστε εδώ εκτός από εκείνη, θέλει να πει, μα δεν έχει δύναμη να βγάλει φωνή από το εντός του. Μονάχα ανοιγοκλείνει το στόμα.

Χαμογελαστός, τον πλησιάζει ο πατέρας του, που επιτέλους τον πρόφτασε. «Δεν είναι υιός, γιε μου. Κόρη είναι». Όλοι αγκαλιάζονται και πανηγυρίζουν, σπάζοντας κάθε μέτρο περιοριστικό. Μονάχα εκείνος, ξαπλωμένος στην κλίνη, αναζητεί την φωνή και τα λογικά του.

Στέλιος Λιθοξοΐδης
Δάσκαλος-Επιστημονικός Υπεύθυνος της Δ.Γ. της Λ.Π.Φ.-Συγγραφέας
Απόφοιτος ΠΤΔΕ-ΠΔΜ
Απόφοιτος Π.Μ.Σ. Δημιουργικής Γραφής του ΠΔΜ-ΠΤΝ