ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ 18/04/2020
Το ποίημα γράφτηκε το Μ. Σάββατο της καραντίνας. Αρχίζει με 3
διαπιστώσεις: ότι ο ιός που είναι υπεύθυνος για τον εγκλεισμό μας μοιάζει με πόλεμο που δεν έχει καν κηρυχτεί, ότι η κοινωνική απομόνωση ευθύνεται για την απουσία αγαπημένων μας προσώπων και ότι σε αυτήν τη συνθήκη το σπίτι μας μπορεί να περιορίζει την ελευθερία μας, αλλά συγχρόνως εγγυάται την ασφάλειά μας. Ακολουθούν δύο αγωνιώδη ερωτήματα-διλήμματα σχετικά με την αναμενόμενη Ανάσταση, που παρουσιάζονται με μια σειρά από οπτικές και ακουστικές εικόνες, με τους έρημους δρόμους εξαιτίας της καραντίνας, τον εσταυρωμένο Χριστό στις κλειστές εκκλησίες, τον άγγελο που χτυπάει τις καμπάνες και ξενυχτάει τον θανόντα. Οι απαντήσεις επικεντρώνονται στην ίδια την ουσία της ζωής, δηλαδή στο Θεό που εμπιστευόμαστε τη ζωή μας και στην αγάπη που είναι το ίδιο το νόημα της ζωής.
Ο ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ
Και αυτό το ποίημα γράφτηκε στην καραντίνα και συγκεκριμένα λίγο πριν τη λήξη της. Αφορμή για τη σύνταξή του αποτέλεσε η συνειδητοποίηση της
ασημαντότητας της ύπαρξης και ο περιορισμός της μέσα σε στενά
χωροχρονικά πλαίσια, τα οποία μπορεί να μας κάνουν να ασφυκτιούμε,
ειδικά σε συνθήκες αβεβαιότητας αλλά και στη ζωή γενικότερα. Όμως, η
συνειδητοποίηση ότι οι επιθυμίες μας μπορεί να αφορούν σε άλλον τόπο ή
χρόνο- παρελθοντικό ή μελλοντικό- και ότι ουσιαστικά όχι μόνο απέχουν
γεωγραφικά αλλά και έχουν περάσει στη λήθη ή στην ανυπαρξία, μας δίνει
ώθηση να επικεντρωθούμε στο παρόν και σε ό,τι συμβαίνει σε αυτό, που
είναι τελικά η ουσία της ύπαρξης.
Αικατερίνη Βάσιου
Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπ/σης
ΕΔΙΠ Σχολικής Ψυχολογίας και Πρακτικής Άσκησης
0 σχόλια