Διήγημα για τις μέρες καραντίνας. Ή και όχι.
Εκείνες τις μέρες είχε την ανάγκη του χαρτιού. Δε τη συγκινούσε η οθόνη του υπολογιστή, ούτε το πληκτρολόγιο. Στο μυαλό της συχνά γυρνούσαν τα λόγια της Κατερίνας, «στο μυαλό είναι ο στόχος». Είχε αποφασίσει να μείνει ζωντανή. Να βγει αλώβητη από μια κατάσταση ξένη για όλους. Είχε φανταστεί τον εαυτό της σε πολέμους, σε μεγάλες ήττες, σε αγώνες και νίκες. Μια πανδημία όμως ήταν κάτι που δεν είχε φανταστεί πότε της. Την είχε διαβάσει σε βιβλία δε τη συγκίνησε πότε, δεν είχε μέσα της τίποτα το ηρωικό, καμία πάλη. Τώρα έπρεπε να μπει στη θέση αυτών των χαρακτήρων. Ξαφνικά ο θάνατος πήρε άλλη σημασία και άλλη η ζωή. Η λέξη έρωτας φορτίστηκε διαφορετικά, η λέξη αγκαλιά, ακόμη και η λέξη αγώνας. Ποτέ δεν είχε φανταστεί αυτές τις λέξεις σιωπηλές και κρυμμένες. Τώρα είχε μια ατελείωτη σιωπή και ώρες αμέτρητες… Αν κάτι της έμαθαν οι τραγικοί του Σοφοκλή είναι πως πάντα υπάρχει η επιλογή της ελευθερίας, ακόμη κι αν ο χρησμός υπόσχεται καταστροφή. «Στο μυαλό είναι ο στόχος». Υποσχέθηκε να το κρατήσει αλώβητο κι επέλεξε να άρει το προσωπείο.
Εκείνες τις μέρες είχα την ανάγκη του χαρτιού όσο ποτέ άλλοτε. Μια πραγματική επαφή με κάτι γνώριμο. Έγραψα όπου μπορούσα να αφουγκραστώ τη φύση. Ήμουν για όλους η ελπιδοφόρα λέξη στη μαυρίλα και τα βράδια, χωρίς κανέναν να ενοχλήσω, πότιζα δάκρυα στο μαξιλάρι από φόβο. Ένα φόβο που δεν είχα βιώσει ξανά ως τότε. Κι είναι δύσκολο να φοβάται κανείς να αγκαλιάσει την μάνα του. Κάθε ασφάλεια αυτού του κόσμου είχε μετατραπεί σε ένα επιθετικό φόβο. Μετά ερχόταν η μέρα κι έδινα ξανά τις παραστάσεις μου, κρατούσα ακμαίο το ηθικό των ανθρώπων σε κάθε μου λέξη κι αναρωτιόμουν ως πότε θα αντέξω αυτό το παράλογο παιχνίδι εξουσίας εαυτού προς εαυτό. Οι σελίδες μου μια μέρα ίσως ταξίδευαν σε τόπους που ποτέ δε θα γνωρίσω ή ίσως οι λέξεις μου να φτιάξουν νέους τόπους, για να ζουν ειρηνικά οι επόμενες γενιές των παιδιών.
Σταμάτησα να πάρω μια ανάσα κι ένιωσα το ποτάμι που κυλάει δίπλα από την καλύβα μου. Αύριο θα έχουμε να φάμε αλλά για μεθαύριο κανείς δε ξέρει. Αγκάλιασα τον εαυτό μου μέσα στα χέρια μου κι ένιωθα την αλμυρά των δακρύων που παρ’ όλη την προσπάθεια δε σταματούσαν. Πήρα μια δεύτερη ανάσα για ν’ ακούσω τον αέρα να χτυπάει στις λαμαρίνες των διπλανών σπιτιών, το κρύο είναι αφόρητο εδώ. Κάνεις δε νοιάζεται. Χάιδεψα το μέτωπο και τα μαλλιά μου, με στοργή που δεν ήξερα πως έχω, σκούπισα τα μάτια μου και πήρα μια τρίτη ανάσα. Άκουσα τη νύχτα κι ύστερα τους δυνατούς ήχους από τις βόμβες στις διπλανές πόλεις. Για κάποιους ο ήλιος δε θα βγει αύριο αλλά για εμένα είναι ακόμη μακριά. Βούλιαξα κάτω από την κουβέρτα κι επανήλθα.
Αυτές τις μέρες συμπαθώ περισσότερο το χαρτί. Αυτές τις μέρες η Ευρώπη δοκιμάζεται από έναν εχθρό αόρατο. Όμως στον υπόλοιπο κόσμο ο εχθρός βρίσκει όνομα κι επώνυμο και βουτάει σε κάθε σπίτι για να ξηλώσει ό,τι πιο πολύτιμο. Στην ελευθερία μπορεί να βρει κανείς την ολότητα. Και γι’ αυτήν κανείς επιστήμονας δε θα βρει πότε το εμβόλιο. Είμαι μια Ευρωπαία που φοβάται και τα βράδια κλαίει σιωπηλά. Κι όμως κάθε βράδυ μπλέκομαι στις γειτονιές του κόσμου και γίνομαι ένα μ’ αυτές. Παλεύω γι’ αυτές. Αρρωσταίνω σ’ αυτές κι έτσι ξυπνάω το πρωί και πάλι έτοιμη. Γράφω θαρρείς κι όλα αυτά να ήταν τότε, σε χρόνο παρελθοντικό για να ξορκίσω κι όμως αυτές τις μέρες δε συμπαθώ καθόλου την οθόνη. Αυτές τις μέρες ο φόβος μου είναι ενήλικος κι αυθεντικός και τα δάκρυα μου γλυκαίνουν απ’ τη μοναξιά. Κι όταν περάσουν όλα αυτά κι ο νους έχει την δύναμη να μείνει χωρίς σκουριά, δε θα φοβάμαι πια. Δε θα φοβάσαι. Θα βγούμε στο δρόμο και θα αγκαλιαστούμε, θα κάνουμε έρωτα, θα είμαστε ελεύθεροι και τα δάκρυα δε θα ‘χουν μέσα τους σιωπή.
Τελευταία ανάσα. Τοποθετώ το προσωπείο. Κι όταν περάσουν όλα αυτά, μη το ξεχάσεις. Σε κάποιο μέρος, σε κάποιο κόσμο θα είναι μια άλλη, ένας άλλος εσύ, που θα φοβάται και θα κλαίει τα βράδια στη σιωπή, μη το ξεχάσεις. Κάνε τον, κάνε τον όσο μπορείς να γίνει ελεύθερος. «Στο μυαλό είναι ο στόχος». Αλώβητος. Πανδημία. Φόβος. Έρωτας. Χαρτί. Αγώνας. Κόσμος. Λέξεις. Ελευθερία. Εγώ, εσύ, ένα.
Μάρτζη Κοντέσσα
Απόφοιτη Π.Μ.Σ Δημιουργικής Γραφής
0 σχόλια