Δυο λέξεις

Ένα   κείμενο   για   την   πρωτόγνωρη   κατάσταση  που   βιώνουμε.   Μερικές   σκέψεις   που   πήραν μορφή και γίναν λέξεις, μένoντας έτσι για πάντα ζωντανές.

Ημέρα… Άγνωστη. Έχασα το μέτρημα· ο χρόνος πάγωσε, σταμάτησε θαρρείς τότε που το ημερολόγιο έδειχνε 10. Γύρισα σπίτι και κλείστηκα στο καταφύγιο μου. Δυο λέξεις ακούγονταν απ’ άκρη σ’ άκρη : «Ιός» και «Καραντίνα». Δυο λέξεις τόσο μικρές που έμελλαν ωστόσο να αλλάξουν την ροή των πραγμάτων για πάντα.

Οι μέρες περνούσαν. Πρώτη εβδομάδα, δεύτερη… Έπαψα να ονειρεύομαι τ’ αστέρια και να χαζεύω την ανατολή, να σκέφτομαι το μέλλον και να σχεδιάζω τα ταξίδια που θα ήθελα να κάνω, να χάνομαι στα λογοτεχνικά μονοπάτια που υπήρξαν οι πιο πιστοί μου σύντροφοι και να μεταφέρω τις σκέψεις μου στο χαρτί.

Οι ώρες περνούσαν. Τα πρωινά ήταν φυσιολογικά, τις νύχτες όμως οι δαίμονες ξυπνούσαν. Αποκτούσαν μορφή και με κατέτρωγαν. Νόμιζα πως είχα ξεχάσει, πως είχα καταχωνιάσει τόσο βαθιά μέσα μου τα λάθη , μα έσφαλα. Σχεδόν πάντα κατέληγα να νοσταλγώ και να μελαγχολώ, να σκέφτομαι ανθρώπους που πλήγωσα και ευκαιρίες που δεν άδραξα. 

Έγινα σκιά του εαυτού μου. Μέρα τη μέρα πέθαινα και γω σαν και τους υπόλοιπους που πέθαιναν γύρω μου. Το τέλος πλησίαζε ·το ένιωθα. Δεν μπορούσα  να το αποτρέψω, δεν είχα πια τη δύναμη. Για ένα πράγμα μονάχα λυπόμουν · που θα έφευγα φτωχή στην αίσθηση και στα αγγίγματα σου. 

Καλεμκερίδου Μαρία
Απόφοιτη του Παιδαγωγικού Tμήματος Νηπιαγωγών