Το διάστημα του κατ’ οίκον περιορισμού, βιώνοντας ως κοινωνία μία τελείως διαφορετική κατάσταση, που μας επηρέασε ψυχολογικά σε μεγάλο βαθμό, η ανάγνωση δημοσιευμάτων μέσω διαδικτύου, με θετικά μηνύματα και προβληματισμούς ήταν μία ευχάριστη διαφυγή από την ατονία του εγκλεισμού και από τις αρνητικές ειδήσεις.
Η αρθρογραφία μου, εμπνευσμένη από την καραντίνα και όλα όσα βιώσαμε ως ανθρωπότητα, δημοσιεύτηκε σε τοπικά ΜΜΕ και στην προσωπική μου σελίδα στα social media.
Η αρθρογραφία είναι επίκαιρη και τα θέματα είναι τα εξής:
Οι απαθείς
Τελευταία πολλή κουβέντα γίνεται για τις ευπαθείς ομάδες. Αυτούς τους ανθρώπους που είναι πιο ευάλωτοι σε θέματα υγείας και no no χρειάζονται παραπάνω φροντίδα και ιδιαίτερη προσοχή. Άνθρωποι που πρέπει πρώτα οι ίδιοι να φροντίζουν και να προστατεύουν τους εαυτούς τους και έπειτα όλοι οι υπόλοιποι.
Αυτό που προκαλεί όμως ανησυχία σε μένα, είναι οι απαθείς ομάδες. Αυτή η κατηγορία των ανθρώπων που η απάθειά τους είναι τόσο επικίνδυνη και τοξική , σχεδόν, δηλητηριώδης. Η επικινδυνότητα αυτών των ανθρώπων είναι εις βάρος του κοινωνικού συνόλου που πολλές φορές εξαρτάται από τέτοιους ανθρώπους. Αυτοί όμως δεν νοιάζονται. Έχοντας εξασφαλίσει ότι θέλουν κι ότι χρειάζονται , αγνοούν την κραυγή της κοινωνίας. Αγνοούν τον συνάνθρωπο κι αδιαφορούν για τον ανθρώπινο πόνο. Άνθρωποι χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά, χωρίς οικογένεια, άρρωστοι, φτωχοί, μόνοι, άνθρωποι σε απόγνωση και απελπισία, άνθρωποι που παλεύουν να ζήσουν αξιοπρεπώς σε μία κοινωνία που σε οδηγεί στην παρανομία για να επιβιώσεις, θύματα όλοι των απαθών.
Άνθρωποι με δικαίωμα στη ζωή και στα βασικά αγαθά, δικαίωμα στην υγεία και την παιδεία, δικαίωμα στην εργασία και την επαγγελματική πρόοδο, θύματα κι αυτοί των απαθών. Αυτών που έχουν χτίσει έναν τοίχο προστασίας γύρω τους, βολεμένοι σε αναπαυτικές καρέκλες, εξασφαλισμένοι οικονομικά, με εξουσία στα χέρια τους , δεν τους αγγίζει τίποτα. Άνθρωποι που έχουν τα πάντα και δεν τους φτάνει αυτό. Θέλουν κι άλλα. Λεφτά, δύναμη, εξουσία , κι άλλα, κι άλλα. Αχόρταγοι και αχάριστοι. Απαθείς.
Ίσως αυτή να είναι η πιο επικίνδυνη επιδημία. Μία επιδημία που δεν θεραπεύεται με κανένα φάρμακο.
Οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους για να προστατευτούν οι ίδιοι και οι ευπαθείς ομάδες, αλλά δεν μπορούν να προστατευτούν από τους απαθείς. Αυτούς που καθισμένοι στα πολυτελή σπίτια τους, με τους τεράστιους κήπους σε προτρέπουν να μείνεις σπίτι. Σε ένα διαμέρισμα 80 τμ , με τα παιδιά σου να βιώνουν μία κατάσταση εγκλεισμού εις βάρος της ψυχολογίας τους.
Κάποιοι άνθρωποι έμειναν χωρίς δουλειά, με αβέβαιο το επαγγελματικό τους μέλλον , την οικονομική καταστροφή να βρίσκεται στο κατώφλι τους και την υγεία τους να κινδυνεύει από την ψυχολογική πίεση και το άγχος. Πολλοί άνθρωποι , με προβλήματα υγείας εκτός του κορονοϊού, υποφέρουν και θέτουν τη ζωή τους σε κίνδυνο γιατί δεν μπορούν να έχουν την κατάλληλη ιατρική φροντίδα είτε γιατί φοβούνται να απευθυνθούν στα νοσοκομεία λόγω της κατάστασης που επικρατεί είτε γιατί αδυνατούν να καλύψουν το κόστος της ιδιωτικής ιατρικής φροντίδας.
Δίπλα μας άνθρωποι πεθαίνουν, οικογένειες διαλύονται , επιχειρήσεις κλείνουν, άνθρωποι κοιμούνται στους δρόμους, άνθρωποι δεν έχουν ένα πιάτο φαγητό. Ποιος θα ενδιαφερθεί γι’ αυτούς τους ανθρώπους κι από τι κινδυνεύουν περισσότερο;
Μη μου στερείτε τα όνειρα…
Προσπαθώ να μην γίνομαι αχάριστος και γκρινιάρης, αυτές τις μέρες που η παραμονή στο σπίτι έγινε υποχρεωτική . Σκέφτομαι πως είμαι σπίτι μου , έχω ότι χρειάζεται για να περνώ ήσυχα τη μέρα μου και το σημαντικότερο έχω την υγεία μου. Δεν μπορώ όμως να σταματήσω να σκέφτομαι όλα όσα μου λείπουν. Μου είναι αδύνατον να αποδεχτώ αυτή την κατάσταση. Να αποδεχθώ πως δεν μου λείπει η δουλειά μου, η βόλτα, η διασκέδαση, οι μικρές αποδράσεις, ακόμη και οι υποχρεώσεις που μας έκαναν να τρέχουμε ολημερίς. Όλη αυτή η καθημερινότητα που έδινε νόημα στη ζωή μας. Μου λείπουν οι άνθρωποι. Στο γραφείο, στην παρέα, στους δρόμους, στις πλατείες και τα πάρκα. Μου λείπει η φασαρία της ζωής και ο θόρυβος της πόλης.
Με κλείσατε στο σπίτι και μου λέτε να μείνω εδώ για να είμαι ασφαλής. Με εμποδίζετε να δω τους φίλους μου, την οικογένειά μου που είναι μακριά και περίμενε τις ημέρες του Πάσχα για να σμίξουμε και να αρχίσουμε πάλι τις ατελείωτες οικογενειακές κουβέντες. Κοιτάζω το αυτοκίνητό μου από το παράθυρο και δεν μπορώ να μπω μέσα και να ξεχυθώ στους δρόμους. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Εγώ και η μουσική. Το παράθυρο ανοιχτό να φυσάει ο αέρας το πρόσωπό μου κι εγώ να απολαμβάνω αυτή τη μικρή διαφυγή. Δεν μου επιτρέπετε να πιω τον καφέ μου στα αγαπημένα μου στέκια, να φάω το κουλούρι μου στο πάρκο και να χαζεύω τους περαστικούς , ενώ αναρωτιέμαι που πάει ο καθένας. Άλλος βιάζεται κι άλλος βηματίζει αργά. Δεν μπορώ να δω το ηλιοβασίλεμα από το αγαπημένο μου μέρος. Εκεί που κρύβομαι όταν θέλω να ξεφύγω από τον κόσμο. Στην κρυψώνα μου. Μου λείπει η βόλτα στην αγορά, όπου αγόραζα πράγματα που χρειαζόμουν και πολλά περιττά. Τι σημασία έχει, αυτό μου άρεσε . Κι όχι μόνο σε μένα.
Κάνατε το σπίτι μου να μοιάζει με φυλακή κι εγώ φυλακισμένος σε μια ζωή που δεν επέλεξα. Μου λείπει η θάλασσα, η μυρωδιά της φύσης, ο ήχος των πουλιών. Θέλω να βγω και να ζήσω όπως θέλω. Να χαμογελώ στους περαστικούς. Να συζητήσω με τους φίλους μου. Να ερωτευτώ . Να αναπνεύσω τον καθαρό αέρα και να νιώσω τη ζεστασιά του ήλιου χωρίς να νιώθω ότι έχω δραπετεύσει από κάπου. Θέλω τόσα πολλά. Αυτά που είχα πριν. Αυτά θέλω.
Τουλάχιστον όταν κλείνω τα μάτια είμαι ελεύθερος . Στον δικό μου κόσμο. Χωρίς κανόνες και περιορισμούς. Εκεί που ζω τις δικές μου στιγμές, ξανά και ξανά. Εκεί που φτιάχνω τις δικές μου ιστορίες και οι επιθυμίες μου γίνονται πραγματικότητα. Εκεί που τα μάτια μου δακρύζουν μόνο από χαρά κι οι άνθρωποι ξέρουν τι θα πει αγάπη και ανθρωπιά. Εκεί που μπορώ να ονειρεύομαι. Ότι θέλω, όπως το θέλω, όταν το θέλω. Αυτό δεν θα μου στερήσει κανείς. Έχω δικαίωμα να ονειρεύομαι και να φτιάχνω το δικό μου κόσμο. Στη φαντασία μου, στη σκέψη μου, στην καρδιά μου.
(ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ)
Ζωές σε αναμονή…
Ποιος θα το φανταζόταν ότι οι ρυθμοί ξαφνικά θα σταματούσαν. Πάνω που είχαν αρχίσει να γίνονται τόσο έντονοι και να μην αφήνουν περιθώριο για τίποτε άλλο.
Αυτοί οι ρυθμοί μας είχαν παρασύρει όλους σε μία ζωή γεμάτη ένταση, άγχος, αγάπες, μίση, φιλίες, προδοσίες, χαρές και λύπες, γέλια και κλάματα. Όλα σώπασαν κι οι ζωές μας βρίσκονται σε αναμονή και περιμένουν….Οι άνθρωποι περιμένουν…. Περιμένουν τη στιγμή όπου όλα θα πάρουν πάλι ζωή και θα αρχίσουν να κινούνται, όπως πριν, ίσως και όχι. Οι άνθρωποι περιμένουν την ώρα που θα τους επιτρέψουν πάλι να αρχίσουν να τρέχουν , να καταβροχθίζουν το χρόνο και να μην χορταίνουν.
Κι η Άνοιξη σύμμαχος σε αυτόν τον άνισο αγώνα. Αρνείται να απλώσει το όμορφο πέπλο της. Ποιος θα το χαρεί άλλωστε. Περιμένει κι αυτή να κοπάσει η μπόρα και μας δίνει μια ευκαιρία να σκεφτούμε την αξία της . Όχι μόνο τη δική της . Κάθε εποχής. Μας δίνει το χρόνο να σκεφτούμε ότι η φύση είναι το μεγάλο μας σπίτι και πρέπει να το φροντίζουμε. Η αλήθεια είναι ότι το είχαμε παραμελήσει αρκετά. Πολλά σκουπίδια. Πολλή βρωμιά. Πολλή φασαρία και εκκωφαντικός θόρυβος . Καυσαέριο, ηχορύπανση και βαβούρα. Οι άνθρωποι με το κινητό κολλημένο στο χέρι ξέχασαν να ζουν, ξέχασαν να μοιράζονται , ξέχασαν να εκτιμούν. Υπηρέτες του χρήματος και οπαδοί του υπερκαταναλωτισμού, οι άνθρωποι έγιναν σκληροί και άδικοι, εγωιστές και κερδοσκόποι. Αδιαφορούσαν για τον ανθρώπινο πόνο, δεν άκουγαν την κραυγή της φύσης, έκλειναν τα αφτιά τους στη φωνή της καρδιάς τους. Κι αυτή για πολλούς έγινε τόσο σκληρή σαν πέτρα.
Ήρθε η ώρα λοιπόν να ανατρέψουμε την κατάσταση και να κάνουμε τα όνειρα πραγματικότητα. Χωρίς αλυσίδες στα χέρια, χωρίς αλυσίδες στο νου. Ήρθε η ώρα να ξεθάψουμε τις μεγάλες επιθυμίες και να τις αφήσουμε να γίνουν πράξη. Ήρθε η ώρα να αφήσουμε τα πρέπει και να ασχοληθούμε με τα θέλω.
Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, νιώθεις τόση επιθυμία για ζωή . Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και χαμογελάς. Δε σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι για σένα και πως σε βλέπουν. Αξίζεις , όπως και κάθε ύπαρξη σε αυτόν τον πλανήτη. Αξιοποίησε το χρόνο σου όπως εσύ θέλεις κι όπως εσύ πιστεύεις. Δική σου είναι η ζωή. Δικές σου οι αποφάσεις και οι επιλογές. Κι αν μπήκαμε για λίγο σε αναμονή, δεν πειράζει. Ας ξεκουραστούμε κι ας ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας. Αρκεί να σκεφτούμε ότι για πολλούς συνανθρώπους μας η ζωή τους είναι χρόνια σε αναμονή και για άλλους σταμάτησε τόσο απότομα και άδικα. Δίπλα άνθρωποι πεθαίνουν κι εμείς αγωνιούμε για το αύριο.
Τελικά αυτή η παύση ίσως μας ωφελήσει. Θα δείξει.
Εύθραυστη ανθρωπότητα
Έπρεπε να φτάσει στο κατώφλι του σπιτιού μας μία πανδημία για να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας πόσοι εύθραυστοι είμαστε και πόσο ανίσχυροι απέναντι στην αρρώστια και το θάνατο. Αλλά και πόσο επιπόλαιοι και ανεύθυνοι απέναντι στον εαυτό μας και τους γύρω.
Ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι είμαστε όλοι άνθρωποι ίσοι και όμοιοι. Όλα εκμηδενίζονται μπροστά στην επιθυμία για ζωή. Όλα φαίνονται τόσο περιττά απέναντι στην υγεία. Ούτε τα χρήματα, ούτε οι περιουσίες, ούτε τα αξιώματα, ούτε η εξωτερική εμφάνιση παίζουν ρόλο όταν καλείσαι να παλέψεις για να κρατηθείς υγιής και ζωντανός.
Αλλά και πάλι , κάποιοι επιμένουν να συνεχίσουν να μην υπακούουν στα αυτονόητα. Συνεχίζουν να ασχολούνται με μικροπολιτικές, κουτσομπολιά και να διασπείρουν φήμες για να πλήξουν ανθρώπους και καταστάσεις. Αναρωτιέμαι τι θα κερδίσουν από αυτό. Αυτή τη στιγμή δεν έχει σημασία ποιος έφταιξε και τι έγινε λάθος, αλλά τι πρέπει να γίνει στο εξής για να αντιμετωπιστεί αυτή η απειλή για την ανθρωπότητα με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Σίγουρα κάποιοι πρέπει να αναλάβουν ευθύνες, κάποιοι πρέπει να πάρουν αποφάσεις και κάποιοι άλλοι πρέπει να μείνουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα και να δώσουν το καλύτερό τους εαυτό για τον συνάνθρωπο.
Πριν λίγο καιρό μας απασχολούσε που δεν γιορτάσαμε τις Απόκριες και πως θα περάσουμε τις ημέρες του Πάσχα. Σήμερα μας απασχολεί η υγεία μας και η επιβίωσή μας. Μας ανησυχεί τι αντίκτυπο θα έχει στην οικονομία αυτή η κατάσταση και πως θα επιβιώσουν οι επιχειρήσεις από αυτή τη δύσκολη συγκυρία. Μας απασχολεί εάν θα έχουμε εργασία και πως θα ζήσουμε στο εξής, στις περιπτώσεις που κάποιες επιχειρήσεις βάλουν λουκέτο. Μας απασχολεί εάν το δημόσιο σύστημα υγείας, που μέχρι πριν λίγες μέρες το είχαμε απαξιωμένο και τώρα το εξυμνούμε, θα μπορέσει να επανέλθει και να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε όσους τις χρειάζονται, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι κόσμος δεν κινδυνεύει μόνο από τον COVID 19 .
Ξαφνικά τα απλά και καθημερινά, που πριν λίγο καιρό δεν μας ικανοποιούσαν και μας φαίνονταν βαρετά, απέκτησαν αξία. Η βόλτα με την οικογένεια και με φίλους , η εργασία, οι αθλητικές δραστηριότητες, η έξοδος διασκέδασης, μία εκδρομή, μία απόδραση στο βουνό ή τη θάλασσα, μία βόλτα στην αγορά , οι κάθε είδους συναναστροφές, η επικοινωνία σε απόσταση αναπνοής, η αγκαλιά, το φιλί, το χάδι, το άγγιγμα , η χειραψία. Όλα τόσο εύθραυστα και απαγορευμένα μπροστά στον κίνδυνο. Όλα απέκτησαν αξία και έγιναν τόσο ποθητά. Δεν έχει σημασία ούτε το πολυτελές σπίτι, ούτε το ακριβό αυτοκίνητο, ούτε το γεμάτο πορτοφόλι, ούτε η μεγάλη δερμάτινη καρέκλα. Αυτό που έχει σημασία είναι ο άνθρωπος. Όλοι εμείς. Σε μία δύσκολη στιγμή όλοι μας είμαστε εύθραυστοι κι όλοι μας έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Έτσι μόνο θα τα καταφέρουμε. Με συνεργασία κι όχι φαγωμάρες. Με υπευθυνότητα και σοβαρότητα κι όχι επιπολαιότητα και μαγκιά. Μπορούμε.
Μαρτινιανή Ώττα
Δημοσιογράφος
Απόφοιτος του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Α.Π.Θ.
Μεταπτυχιακή απόφοιτος του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, του Τμήματος Ψηφιακών Μέσων και Επικοινωνίας, ειδικότητας Master of Arts.
0 σχόλια