Αγρυπνίας εργόχειρον, όρθρος δοξαστικός Λαμπροδευτέρας

Μετρώ πάνω από εξήντα Πασχαλιές. Μα πιο παράξενη η φετινή. Έζησα και ταξίδεψα σε μέρη πολλά. Μα τώρα ανέβλυσε τούτη η γραφή.

Επισκέπτομαι συχνά τα πιθανά νεκροταφεία της θανής μου.

Γνωρίζω πως το τέλος μοιραία θα συμβεί. 

Άγνωστον πότε, άγνωστον πού.

Γι’ αυτό και φροντίζω, στον χάρτη της Ευρώπης, να σημειώνω με ένα Χ τις πιθανές τοποθεσίες.

Θαλασσινό θα είναι μήπως το κοιμητήρι μου; Στο θαλασσινό Κοιμητήριο του Collioure, στη Νοτιοδυτική Γαλλία, μπροστά στην απεραντοσύνη του Ατλαντικού Ωκεανού; Συντροφιά με τον αγαπημένο Δάσκαλο, Jean Irigoin, Kαθηγητή Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στη Σορβόννη. Του αφήσαμε και το «ευχαριστώ» μας, σε αδιάβροχη διαφάνεια, με ένα πετραδάκι.

Θα είναι μήπως στους Δελφούς; To τοπίο με το Μαντείο, τη Θόλο και τον μεγαλύτερο ελαιώνα της γης, στο βάθος να λαμπυρίζει ο Κορινθιακός… Την Εύα Πάλμερ Σικελιανού, που αναπαύεται εκεί, συχνά την επισκέπτομαι, να της εκφράσω ευγνωμοσύνη. Για πολλά και σημαντικά. Ιδιαίτερα για την αναβίωση, τόσους αιώνες αργότερα, του αρχαίου ελληνικού θεάτρου, με τις Δελφικές Εορτές.

Θα είναι το Κοιμητήριο της Ευαγγελίστριας; Tο εκτός των Τειχών Κοιμητήριο, της γενέθλιας πόλης μου; Xαμένος κόπος. Κανείς πλέον «μπαγιάτης», γηγενής  Θεσσαλονικιός, δεν θάβεται εκεί. Υπερπλήρες εδώ και δεκαετίες. Στα παιδικά μου χρόνια, προσφιλής εκεί η παρακολούθηση του Επιταφίου, απογευματινού, κατ’ εξαίρεση, της Μεγάλης Παρασκευής. Περιποιούμασταν, με την ευκαιρία, και το μνήμα της θείας Μαριγούτσας. Χαμένος κόπος, σας λέω. Εκτός κι αν ανήκετε στους κάποιους, ελάχιστους εκείνους τυχερούς που οι ανιόντες σου είχαν την πρόνοια να λαξεύσουν και να ενοικιάσουν για 99 χρόνια από τον Δήμο έναν μαρμάρινο οικογενειακό τάφο. Ορισμένοι από αυτούς αποτελούν «την εν λίθοις γεγραμμένη» ιστορία της Θεσσαλονίκης.

Θα μπορούσα να συνέχιζα τον κατάλογο και με άλλες πιθανές τοποθεσίες. Το Κοιμητήριο της Ρώμης, το Περ Λασέζ στο Παρίσι, ή εκείνα στον Δρυμό ή στο Ζαγκλιβέρι Θεσσαλονίκης, να ξαναβρώ τις πατρικές τις ρίζες. Μα σε λίγο χαράζει. Η ψυχή μίλησε. Το σώμα ζητά επίμονα την κλίνη.  

Του σώματός μου το σήμα, η λέξη των αρχαίων μας για τον τάφο, δεν ξέρω πού θα ήθελα να είναι. Με μια πεντάγλωσση επιγραφή. Ενθάδε κείται / Ηic Jacet / Ci git / Ovde se nalazi/ … Eλληνιστί, λατινιστί, γαλλιστί, σερβιστί, εβραϊστί. Με τα αντίστοιχα αλφάβητα, παρακαλώ. Ας γίνει και λεπτομερειακός  έλεγχος. Τίποτε δεν θα με ενοχλήσει περισσότερο από μια ανορθόγραφη επιγραφή σε τάφο φιλολόγου.  Καλά, εκείνος δεν ήταν πλέον σε θέση να επιμεληθεί το κείμενο. Οι οικείοι του;

Kυριακή του Πάσχα του Σωτηρίου έτους 2020, ώρα 00.00.

Λαμπρή, δίσεχτη Λαμπρή. Εγκλωβισμένη.

Βγαίνουμε με αναμμένες τις Λαμπάδες στα μπαλκόνια, στα παράθυρα. Αυθόρμητα, στα χείλη το «Χριστός Ανέστη» αναβλύζει. Ο γείτονας απέναντι, με ακολουθεί.

Και του χρόνου ελεύθεροι! 

Το φιλί της Αγάπης νοερά. Ανέγγιχτη επαφή. Τη συνιστούν αναφανδόν οι λοιμωξιολόγοι. «Ανάρια ανάρια το φιλί, για να ’χει και γλυκάδα».

Πασχαλιά 2020. Πικρή η γεύση της. Πότε, αλήθεια, το ορθόδοξο Πάσχα του χρόνου; Το «γκουγκλάρω», ευκολάκι! Toν Μάιο, στις 2/5. Σπάνια το γιορτάζουμε τόσο αργά… Διπλά θα το γιορτάσουμε, βγάζοντας και τα φετινά απωθημένα! 

Ναι, κάπου θα ταφώ. Δείτε, σας παρακαλώ, τις θέσεις που σημείωσα στον χάρτη. Σε σας, προσφιλείς μου, θα λάχει, εκτός απροόπτου, ο κλήρος. Εκ των προτέρων, και εκ βαθέων, ευχαριστώ! 

 Χρονιάρα μέρα, τι με έπιασαν τούτες οι μαύρες σκέψεις; Μοσχομύρισε και η λαμπροκουλούρα της βαφτιστήρας…

Αμάν, φωνάζω δυνατά, να τα ακούσει ο εαυτός μου… Καταφεύγω στον Κατηχητικό Λόγο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «Πού σου θάνατε το κέντρον; Πού σου Άδη το νείκος;  Xριστός γαρ εγερθείς εκ νεκρών απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο…».

Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός και η γη και τα καταχθόνια!

Σταύρος Ε. Καμαρούδης
Γλωσσολόγος
Αναπλ. Καθηγητής ΠΤΔΕ