Μέσα σε όλες αυτές τις ημέρες καραντίνας αποφάσισα να ασχοληθώ και εγώ με κάτι όχι και τόσο δύσκολο για εμένα γιατί ήταν κάτι χωρίς πολύ σκέψη και με πολύ χαρά για να βάλω μια ελπίδα όλων αυτών που απομνημόνευσα από τη φύση και της καραντίνας μέσα στο σπίτι “μένουμε σπίτι”.
Δημιούργησα λοιπόν ένα ξύλινο σπίτι που συμβόλιζε ότι δεν ότι δεν μπορούσαμε να βγούμε καθώς έβαλα και λίγο πράσινο του χορταριού και την ελπίδα για να μου δώσει την ζωντάνια και την ανεμελιά μέσα σε όλο αυτό που βιώσαμε βάζοντας αυτή την φαντασία μου έφτιαξα ένα δένδρο το οποίο επίσης ήταν χρυσαφένιο με γέμιζε χαρά ήξερα ότι ήταν λίγο μικρό όμως για εμένα μια εικόνα προσμένοντας ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί λύση σε αυτό το άλυτο μυστήριο.
Χρησιμοποίησα ξυλάκια, τα ζωγράφισα με χρώματα και για το δένδρο, σύρμα.
Πανταζοπούλου Παναγιώτα
Προπτυχιακή Φοιτήτρια
Τμήμα Βιομηχανικού Σχεδιασμού
0 σχόλια