Σκοπός του έργου είναι να παρουσιάσω την ομορφιά και τις υπέροχες εικόνες που μπορούμε να δούμε γύρω μας αλλά και να θίξω τη μοναξιά που μπορεί να νιώθει κάποιος στη φύση όχι μόνο κατά τη διάρκεια της καραντίνας αλλά γενικότερα. Ασχολούμαι με την πεζοπορία και το ορεινό τρέξιμο αρκετά χρόνια και δεν μπόρεσα να συνειδητοποιήσω γιατί κατά τη διάρκεια της καραντίνας δεν ήταν επιτρεπτό να επισκεφτούμε βουνά και δάση όπου πολύ σπάνια θα συναντήσεις άλλους περιπατητές. Οι περισσότεροι βγαίνουν για περπάτημα σε σημεία κοντινά στην πόλη ή στο χωριό τους. Και όσοι δραστηριοποιούνται στο βουνό συνήθως το κάνουν οργανωμένα με ορειβατικούς συλλόγους. Τι γίνεται όμως με εμάς που πηγαίνουμε για περπάτημα μόνοι, το πολύ δύο άτομα. Να απαγορεύεται η επαφή με τους ανθρώπους λόγω ιού το κατανοώ,να απαγορεύεται η επαφή με τη φύση που είναι απέραντη δεν περνάει καν από το μυαλό μου.
Loading…
Reload document 
Open in new tab Νικολέτα Μάρτου
Προπτυχιακή φοιτήτρια
Τμήμα Επικοινωνίας και Ψηφιακών Μέσων
0 σχόλια