ΕΝ ΕΤΕΙ covid 19

Οι ιδέες δεν δημιουργούνται έρχονται σε μένα σαν τυχαίες συμπτώσεις. Μέσα μου, πραγματικά σαν από κάπου μέσα μου. Από ένα μικρό και σκοτεινό μέρος, τυφλό μέρος μέσα μου Αυτές τις δύσκολες μέρες συνεχίζεται αδιάκοπα ένα παιχνίδι με την Τέχνη. Τώρα ποια Τέχνη…… Ένας άλλος κόσμος που η ομορφιά του με συνεπαίρνει. παίρνει το θάρρος και με ξυπνά από τον βαθύ μου ύπνο δείχνοντας μου την παράσταση της πάνω σε μια ξύλινη σκηνή όπου πολύ εύκολα αν κάνω ένα βήμα χάνομαι στην αγεφύρωτη άβυσσο της Τέχνης. Μια ατέρμονη αναμέτρηση εν έτει covid 19.
Η ζωγραφική μου έχει δυο όψεις: άποψη της ουσίας και άποψη της μορφής . Μια ροπή προς το αφηρημένο και μια εισβολή του πραγματικού στον
αφηρημένο κόσμο. Ανάμεσα σε αυτές τις δυο όψεις μου στέκεται η συναισθηματική βάση με βαθειά αισθαντικότητα. Αυτή η βάση διαθέτει το
συμπαγέστερο χαρακτηριστικό το Εγώ μου και την προσωπική μου στάση απέναντι στον κόσμο. Αφήνουμε οριστικά πίσω μας τον κόσμο που
γνωρίζουμε. Ο νέος κόσμος θέλει τα πάντα να γίνονται εξ αποστάσεως μέσα από οθόνες και καλώδια. Ένα μέλλον από λυπημένους τεχνοκράτες
απομονωμένους με το σύνδρομο της κατάθλιψης. Η μετριότητα σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας είναι μια βολική κατάσταση. Καθημερινά ακροβατώντας ανάμεσα στην ορμική μου έκφραση και στην συνομιλία με την Τέχνη αποδέχομαι την ιδέα ότι δεν είμαι κυρίαρχη του εαυτού μου. Μπορεί να βλέπεις φιγούρες, είδα, φανταστικά τοπία αυτός είναι ο κόσμος μου που με ταξιδεύει και περιπλανιέμαι στο όνειρο με το φανερό και αφανέρωτο φως.

Κατερίνα Κουνάβη
Προπτυχιακή Φοιτήτρια
Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών
10ο Εξάμηνο